A NOIVA EMPÁTICA
ou como el safa no último minuto polos pelos grazas á providencial intervención do narrador
(Verídico)
Despois dunha relación máis ou menos gozosa e prolongada e un tanto extenuante, chega por fin o gran día da voda…………O mozo agarda case catatónico pola noiva que non dá chegado. Ten o corazón nun puño porque xa a coñece e sabe como é: un pouco especial…………. a mínimo que te descoidas esquéceo todo……..chámase Toti e ten unha tendencia escandalosa ao desastre. Esa mañá ela esperta totalmente inconsciente de que ese é o gran día………………………..
Chegan todos xuntos os invitados que actúan a modo de público na representación………………sentan……………e póñense a agardar a ver en que queda o conto.
Óese un murmurio irregular en diferentes lapsos e intensidades, toses, frufrús de tecidos aínda sen estrear, taconciños por aquí, carraspeos por alá. O cura procura non perder a compostura.
Cando por fin chega ela de gancho co padriño, todos, incluídos o rapaz e o cura, empezan a respirar tranquilos. Iníciase a cerimonia cun despregue de órgano que non tarda en precipitar a noiva nunha perigos ensoñación. Séntese levitando nun soño arrebatador a pesar dos zapatos novos de charón que xa empezan a torturala.
Todo evolúe coa máxima elegancia e normalidade ata que, como nun pesadelo interferido, alguén empeza coas preguntiñas. O preguntador, contaxiado pola presencia cercana dunha noiva amnésica, empeza polo noivo, esquecendo o protocolo. O noivo, suficientemente concienciado da situación, actúa acorde coa posta en escena e apura rapidamente unha contestación afirmativa ollando para a noiva que permanece impertérrita dándolle soamente o perfil. A continuación é o turno dela……………………………..
……………………..cando Toti oe a pregunta do preguntador queda simplemente en branca, sen branca na memoria, unha gran mancha branca ocupándolle a visión bipolar………………ponse a ollar para arriba……….sorrí……….despois para abaixo……….sen deixar de sorrir……….despois para un lado………………….despois para o outro……..despois para atrás virando só de cintura para arriba………………despois de novo para adiante…………….e así van pasando os minutos sen ela deixar de sorrir coa boquiña e cos ollos preciosos…………………….repite a operación demorándose en cada aceno todo o tempo que considera necesario, sen perder a compostura nin o sorriso feliz. Levanta unha cella, despois a outra, prende o beizo inferior entre os dentes mentres acariña o queixo cos dedos dunha man que o narrador non pode distinguir ben cal é pois xa se lle está anubrando a visión narrativa………………abala graciosamente a cabeciña……………..olla ao preguntador de cando en vez para tentar comunicarlle que hai que estar tranquilo….que xa vai……..
Entre os asistentes reina un silencio sepulcral solidario cando en realidade o que debería é estar formándose un runrun indignado in crescendo
Por fin, ela reacciona e di moi baixiño de xeito que practicamente ninguén se enteira :
” no me acuerdo, jijiji”
O noivo, cheo de paciencia e tenrura infinita, cóllea docemente da man e dille polo baixo: ” Pero Toti, só tes que dicir que SI”
Ela pónselle seria e moi tesa dille: ” pero es que no me acuerdo de como se traduce eso que me estás diciendo” e volve sorrir.
O noivo, olla para ela xa medio ido, olla para o entrevistador, olla para o público e reacciona:
“Veña, nena, vámonos”
e saen os dous disparados en dirección á porta de entrada da gran construción fantasmagórica percorrendo a gran nave central a máis velocidade da permitida operación para a cal ela sente a urxente necesidade de liberarse dos zapatos do demo de maneira que os solta guindándoos ao ar de maneira tan pouco premonitaria que un aterriza na pamela dunha anciá que ninguén sabe que pinta alí e cando se produce o impacto berra: ai! e as flores? mentres o veo da noiva vai tecendo un ronsel de escuma pola alfombra recén aspirada esa mañá e posteriormente estrada de pétalos de flores de todas as cores e unha musiquiña orgánica empeza a soar de novo esta vez a ralentí arrastrándose preguiceiramente por entre os asistentes como se estivese reproducida por unha máquina defectuosa de baixa tecnoloxía facendo uahhhhhhuahhhhhhhhuahhhhhhhhhhhhh
xa na rúa, co ruído de fondo do tráfico infernal da primavera piiiiiiiiiiiiiiiibrrrbrrrrrrrrrrrrrroinghhhhhhhhhhhhhhbrirrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
e parado todo o mundo no semáforo en vermella
o padriño colle ao noivo polo ombro e dille
-Oes, nós cumprimos, vai haber banquete ou non?
-Pois claro, tío. Ti es parvo!
Thomas Barbey
hipocrilandia 